Foulex

زندگی و مرگ هیچکدام آزادی نیستند ...

Foulex

زندگی و مرگ هیچکدام آزادی نیستند ...

حراج

مجموعه داستان حراج؛ شامل شانزده داستان کوتاه که دو داستان آن قبل از این منتشر شده بود، حاصل یازده سال تجربه ی نوشتن و خواندن من است که در لینک زیر برای دوستانم قابل دانلود خواهد بود. لطفا قبل از خواندن کتاب به نکات زیر توجه کنید:

یک. نام این کتاب از یک موزیک برداشته شده و داستان ها از احساسات نویسنده نسبت به اشخاص واقعی الهام گرفته شده اند. لطفا بیش از اندازه به اکتشافات خود در زندگی خصوصی اشخاص واقعی داخل کتاب اهمیت ندهید.

دو. لطفا پس از خواندن کتاب نظرات خود را از طریق قسمت نظرات همین پست درباره ی جزییات و کلیات هر کدام از داستان های کتاب با نویسنده به اشتراک گذارید.

سه. لطفا پس از خواندن کتاب با اشتراک آن در صفحات اجتماعی خود به انتشار بیشتر آن کمک کنید.

چهار. به جز در مواردی که سهوا اتفاق افتاده، باقی غلط های املایی و نگارشی تعمّدی بوده و جهت ایجاد لحن بکار گرفته شده است.

دانلود کتاب

دانلود جلد کتاب

قاتل

 

   

    

رانندگی می کردم که زنگ زد . می خواست باز هم سراغ همسرش را از من بگیرد ، اما به محض شنیدن صدایم ، باز هم همه چیز را فراموش کرد . در مورد آنشب که باران می آمد با هم حرف زدیم . می گفت برف پاک کن اتومبیلش با باران کنار نمی آید ؛ مثل خودش که از باران متنفر است . می گفت دفتر شعرهایم پیشش مانده و باید یک بار همدیگر را ببینیم تا به من پسش دهد . می گفت شعرهایم را حفظ شده است . می گفت نقاش بهتری هستم . یادم آمد که قول داده بودم یک بار صورتش را نقاشی کنم . یادم نبود که چرا بی خیال شدم . بالاخره آدم باید یک روز بی خیال بعضی چیزها شود . زمانش از اول مشخص نیست . به مو که برسد مشخص می کند . اگر آدم ، آدمش نباشد ، پاره می شود .

همسرش دو ماه است که ناپدید شده و او هیچ خبری ازش ندارد . نمی دانم چرا هر بار سراغ همسرش را از من می گیرد ؟! از اول هم می دانستم بزرگترین دیوانگی عمرم بود که قبل از اینکه برود ، اجازه داده بودم بنشیند و بی خبر ، از مردی که دوستش دارد ، برایم بگوید . حالا باید تمام عمر تاوان می دادم . چهار سال را لحظه به لحظه از یادش دیوانگی گرفته بودم و حالا همه چیزش ، حتی تجسم قرمزی ماتیکش دیوانه ام می کرد .

گوشی تلفن را در دستم فشار دادم و گفتم : دلم خیلی برایت تنگ شده .

صدای تق تق فندک از آنسوی خط آمد و بعد از چند ثانیه گفت : یادش بخیر ؛ بهترین روزهای عمرمان را به گا دادیم .

پایم را از روی گاز برداشتم و سرعت اتومبیل را کم کردم . اتوبان سیال اطرافم اجازه نمی داد به گذشته و خاطرات کندمان برگردم . تنها یادم می آمد که دو جفت کفش پاشنه بلند داشت که یک جفتش قرمز بود و او زیاد گریه می کرد و تقریبا هر روز یواشکی از بیمارستانی که در آن کار می کرد برایمان مرفین می دزدید . هیچ وقت لو ندادم که عاشقش هستم و او گاهی بین هم خوابگی ، همان طور لخت منتظر می ماند تا سیگار بگیرم و برگردم . هیچ چیز از آن روز ها باقی نمانده بود . پرسیدم : چیزی از آن روز ها یادت می آید ؟

خندید و گفت : واقعا خوب بود . یادم میاد هیچ چیز نداشتم . مادرم مرده بود . پنجره ی خانه ام هم شیشه نداشت . هر شب سیگار را ترک می کردم و فردا صبح از اول سیگاری تیر می شدم . درسم را نیمه کاره ول کرده بودم و پرستار بودم . سرنگ ها را در باغچه خاک می کردیم . دقیقه ها ، گاهی یک ساعت و گاهی یک ثانیه طول می کشید . بچه ات را بدون اینکه به تو بگویم سقط کردم . تمام دیوارهای خانه ام را چرت و پرت نوشته بودی . تو فقط می نوشتی و من دقیقا مثل مثل مسافری بودم که نمی دانست به سمت کجا می رود .

گفتم : چه شد که یکدفعه همه چیز را گذاشتی و رفتی ؟

مکثی کرد و گفت : فکر کردم به نفعت نیست که با هم بمانیم .

آهی کشیدم و گفتم : من آدم هایی مثل تو رو از بلندی پرت می کنم . نه برای اینکه بمیرن ؛ بلکه فقط برای اینکه ترسشون از مرگ بریزه .

خندید و گفت : دیوانه ، نوشتن رو چیکار کردی ؟ چند تا کتاب نوشتی ؟

گفتم : تمام چهار سالی که نبودی فقط داستان یه مرد رو نوشتم که تنها کاری که می کرد این بود که وقتی سیگارش تمام می شد ، شیشه ی ماشینش رو بالا می کشید .

پرسید : بعدش چی می شد ؟

گفتم : به خانه اش که هیچ کس نمی دونست کجاست می رفت و می خوابید تا فردا شروع بشه .

با صدای آرامتری گفت : اگر گذشته رو از ما آدم ها بگیرن ، اینقدر سبک میشیم که میتونیم پرواز کنیم .

گفتم : اگر بشه گذشته را عوض کرد کدام قسمتش را تغییر می دهی ؟

بعد از چند ثانیه سکوت ، با خنده گفت : شاید فقط به جای روزی چند بار روزی یک بار با تو بخوابم .

بدون معطلی و بدون اینکه بفهمم چه می گویم ، گفتم : پس اگر شوهرت پیدا نشد ، برگرد پیش خودم . خانه ی قدیمی ات هنوز هم آنجا افتاده . چند بار هم از روی دیوار دزدکی وارد حیاطش شدم . با مرفین نمی فهمیم که چهار سال گذشته . شاید بچه ام هم هنوز در چاه توالت زنده باشد . کرواتی که از پدرم برایم یادگار مانده هم می دهم برای خودت .

با صدای بلند خندید و گفت : یه سوال بپرسم ؟

بلافاصله گفتم : بپرس .

گفت : اگر واقعا من را دوست داشتی چرا همیشه برعکسش رو تظاهر کردی ؟ حتی می خواستی برام دوست پسر هم پیدا کنی . یادت که نرفته ؟

لبخند زدم و گفتم : یک جور کرم داشتم که نمی شود گفت . بدبختی هایمان را دوست داشتم . فکر می کردم اگر مثل آدم های عادی باشیم شگفت انگیز نیست . حداقل اینطور از نداشتنت که همزمان با داشتنت اتفاق می افتاد ، نویسنده ی خوبی می شدم .

با تبسم غم داری گفت : این را به من هم انتقال دادی . انگار بدون درد نمی توانستم خوشبخت باشم . نمی دانی در این چهار سال خواندن چرت و پرت هایی که آن روزها نوشته بودی چقدر برایم لذت بخش بود . همه را رمز گشایی کردم . سیاه ترین نوشته هایی بود که در عمرم خوانده بودم . دوستشان داشتم چون احساس می کردم یک طوری به من مربوط می شوند . خوشبختی را آنطور معنی کرده بودی . روبروی هم بشینیم و به همه چیز بخندیم . یک چیزی در تو بود که نمی شد فهمید . دنیایم را به گه کشیدی . اولش فکر می کردم فقط عشق است . بعد پیچیده شد . از تو که دور شدم ، اینقدر فکر کردم که همه چیز به هم ریخت . هر بیماری ای که به ذهن مربوط می شد را یک دوره گرفتم . این جواب پیشنهادت نیست ؛ اما اگر برگردم کنارت ، تن به دردناک ترین خودکشی ممکن داده ام . خودکشی ای که آدم در آن مدام زندگی می کند .

در آیینه ی وسط اتومبیل نیم نگاهی به چشمانم انداختم و گفتم : اگر به من بود زمان را در همان اولین بار که سینه بندت را برایت باز کردم ، متوقف می کردم . به من چه که دنیامان هیچ وقت تعادل نداشت .

با صدایی که به سختی از آنسوی خط شنیده می شد ، گفت : هیچ کدام از اتفاق هایی که افتاد تقصیر هیچ کس نبود .

می دانستم چه اتفاقی افتاده بود و دیگر هیچ چیز وجود نداشت تا آدمی که قبل از اینکه من را بشناسد ، بود را چه با من ، چه بدون من به او بازگرداند . لبخندی زدم و به راننده ی اتومبیل کناری و چراغ ترمز اتومبیل جلویی و دودی که از زیر لاستیک هایش بلند شد ، خیره شدم .

گفت : حالا باید چیکار کنیم ؟ من خیلی می ترسم .

گفتم : زمان خودش همه چیز را درست می کنه و دوباره خراب می کنه و میگذره .

از آنسوی خط صدای بوق آمد . فیلتر سیگاری که اصلا متوجه نشده بودم چه زمان آن را روشن کرده بودم را از پنجره ی اتومبیل بیرون انداختم و شیشه رو بالا کشیدم و به خانه ام که تقریبا هیچ کس نمی دونست کجاست رفتم و روی مبل نشستم و به زنم که گوشی تلفن دستش بود و داشت سیگار می کشید ، خیره شدم . دلم می خواست واقعا بخوابم . 

           

          

+ انتخاب شده از مجموعه داستان کوتاه « حراج » 

           

               

         

پانوراما

   

دستم را گرفت و به اتاقش برد و نقاشی ای که واقعا بی نظیر بود را به من نشان داد و گفت : خودم این یکی را از همه بیشتر دوست دارم .

به تصویر بی نظیری که خلق شده بود ، نگاه عمیقی کردم و دستم را بر روی تابلو کشیدم و گفتم : حس عجیبی به من می دهد ؛ واقعا نقاش خوبی هستی .

لبخند زد و گفت : می دانستم که درک هنری بالایی داری .

دستانش را گرفتم و صورتش را نزدیک صورتم آورد و لبانم را بوسید و بدون اینکه بداند چه خطراتی می تواند یک تابلوی نقاشی فوق العاده مثل آن را تهدید کند ، تابلو را برداشت و با خودش آورد و بر روی میز گذاشت و بر روی کاناپه ی پشت میز نشستیم و مشغول چای خوردن شدیم .

او با آب و تاب از سختی هایی که در این مدت کشیده و حس هایی که او را تبدیل به یک نقاش کرده ، می گفت و من فقط زیر چشمی به تابلوی نقاشی نگاه می کردم ، تا اینکه حداقل بعد از ده دقیقه چیزی را که نباید به یاد می آوردم را به یاد آوردم و فریاد کشیدم : حالا فهمیدم که چرا این تابلو اینقدر فوق العاده است .

لبخند زد و گفت : متوجه منظورت نمی شوم .

لب هایم را گاز گرفتم و گفتم : این تابلو همان تابلوی نقاشی رضاست که به سرقت رفته بود .

نگاهی به تابلو انداخت و گفت : یعنی می خواهی بگویی همه ی حرف هایم دروغ بوده است ؟

تا نوک زبانم آمد که بگویم : « اشکالی ندارد . من هم آرزو داشتم مثل رضا باشم و به همه چیزش حسادت می کردم » ، اما هیچ چیز نگفتم و فقط به چشمانش خیره شدم .

ادامه داد : چرا ساکت شدی ؟ شاید در جریان سرقت همین تابلو ، رضا را هم ، من به قتل رسانده باشم . محکومم نمی کنی ؟

لبانش را دوباره بوسیدم و گفتم : باید رضا را فراموش کنیم .

گفت : این تابلو را خودم کشیده ام .

گفتم : می دانم .

گفت : رضا هیچ وقت از خاطرم نمی رود .

هیچ چیز نگفتم . سیگاری گوشه ی لبش گذاشت و فندکی که در جیبش بود را بیرون کشید و سیگار را آتش زد .

فندک را از دستش کشیدم و گفتم : این که فندک محمد است .

در چشمانم خیره شد و گفت : معلوم است چه می گویی ؟

گفتم : باورم نمی شود . شک ندارم این همان فندکی است که محمد از فروغ هدیه گرفته بود .

شروع به خندیدن با صدای بلند کرد و با خنده پرسید : کدام فروغ ؟

گفتم : همان فروغ که تا دو ماه پیش همسرم بود .

خنده اش را جمع کرد و گفت : مگر تو سیگار نمی کشی ؟

لبخند زدم و گفتم : مرد که گریه نمی کند ؛ سیگار می کشد .

پرسید : پس چرا فروغ این فندک را به تو هدیه نداد ؟

گفتم : حتما می خواسته کمتر سیگار بکشم .

دستش را در موهایش کرد و گفت : این چیز ها شوخی بردار نیست . تا بحال فکر کرده ای که چرا همسرت ، تو را به محمد فروخت ؟

گفتم : فکر کردن نمی خواهد . حتما محمد یک چیزی بیشتر از من داشته است .

اولین کام را از سیگارش گرفت و گفت : هیچ وقت به محمد حسادت نکردی ؟

گفتم : فروغ همچین چیز مالی هم نبود که به خاطرش بخواهم به محمد حسادت کنم .

گردنش را بالا انداخت و گفت : به هر حال اگر من جای تو بودم ، به جای رضا ، محمد را کشته بودم .

گفتم : کی گفته من رضا را کشتم ؟ من رضا را دوست داشتم .

لبخند زد و گفت : می دانم .

لبانش را بوسیدم و با فندک محمد یک سیگار روشن کردم و سکوت کردم .

گفت : محمد هم هیچ وقت از خاطرم نمی رود .

به شوخی پرسیدم : از مهراد چی دزدیدی ؟

پوزخندی زد و گفت : زن و شوهر چیزی ندارند که به درد هم بخورد . تازه ما مثل شما خودزنی نمی کردیم . فقط بیچاره قبل از اینکه با آیدا برود ، این اواخر توهم گرفته بود و مدام می گفت بالاخره یک نفر تو را از من خواهد دزدید . 

با خنده گفتم : دزدی که دزد بدزدد ، خیلی حروم زادست .

دود سیگارش را تو صورتم فوت کرد و گفت : هیچ کس خ/ایه نداشت از حروم زاده ای مثل مهراد چیزی بدزدد .

اخم کردم و گفتم : ولی آخرش دهنش سرویس شد .

شروع به خندیدن با صدای بلند کرد و گفت : قیافه ی آیدا را یادت میاد ؟ میخکوب شده بود که چرا مهراد هنوز رو من غیرت داشته است .

گفتم : اما اگر ثابت می شد که قبل از مرگ رضا واقعا باهاش خوابیدی و مهراد توهم نداشته ، به جای اینکه او محکوم به قتل رضا شود ، پای ما گیر می شد .

گفت : فکر نکن یادم می رود که تو چقدر مادر قه/به ای . برای اینکه  قتل رضا را گردن مهراد بیاندازی تو دهن همه انداختی که من با رضا خوابیده ام .

گفتم : من فقط بعد از کشته شدن رضا به همه گفتم که مهراد فکر می کرد تو با رضا می خوابی . در ضمن طوری حرف می زنی انگار با رضا نمی خوابیدی .

گفت : باور کن من با رضا هیچ وقت رابطه نداشتم .

خندیدم و گفتم : می دانم .

گفت : مهراد هیچ وقت از یادم نمی رود .

گفتم : بیچاره روحش هم از هیچ چیز خبردار نبود که یکدفعه محکوم به قتل رضا شد .

گفت : حقش بود . می خواست من را به خاطر آن دختر خیابانی ترک نکند .

گفتم : چی شد که مهراد بعد از آن همه سال که عاشقت بود یکدفعه آیدا را به تو ترجیح داد ؟

گفت : آیدا واقعا دزد خوبی بود . قلبش را دزدید .

گفتم : شاید مهراد فهمیده بود که همه ی فکرت رضا شده .

گفت : می دونی فرق من و تو چیه ؟ من واقعا می خواستم ، مهراد را برای خودم نگه دارم اما تو حتی نمی خواستی فروغ کنارت باشد .

گفتم : « تو و آیدا خیلی شبیه هم هستید . » و بعد از چند ثانیه مکث ، ادامه دادم : مخصوصا چشم هایتان .

گفت : اما رضا می گفت به نظرش آیدا با من خیلی فرق می کند .

گفتم : نمی دانم چرا رضا اینقدر از آیدا بدش می آمد .

گفت : مگر نمی دانی که رضا قبل از اینکه به سراغ من بیاید ، مدت زیادی را با آیدا بود ؟

گفتم : نه ! این آیدا عجب هرزه ای بود . مگر در یک زمان می توانست با چند نفر باشد ؟

گفت : وقتی از رضا جدا شد ، به سراغ مهراد آمد .

با بهت گفتم : قبل از اینکه آیدا با مهراد برود ، مدت زیادی را با من هم بود . اما حدس هم نمی زدم ، آیدا هم رضا را به من ترجیح می دهد .

شروع به خندیدن با صدای بلند کرد و گفت : اگر واقعا یکی را به دیگری ترجیح می داد ، همزمان جور هر دو نفرتان را نمی کشید . آخر خیلی سخت است که یک زن بخواهد همزمان به دو نفر محبت کند . من قبلا در چنین وضعیتی بوده ام .

گفتم : یعنی می خواهی اعتراف کنی وقتی با مهراد بودی ، مرد دیگری هم در زندگی ات بود ؟

گفت : قسم می خورم هیچ وقت به مهراد خیانت نکردم .

گفتم : وقتی با رضا بودی ؟

گفت : نه ، رضا را دوست داشتم .

چند دقیقه ساکت شدم و بعد در چشمانش خیره شدم و گفتم : فقط می خواهم بدانم کسی که هنوز نمی دانی من را به او ترجیح دهی یا او را به من ، چه کسی است ؟

یک سیگار روشن کرد و گفت : تو و محمد هر کدام خوبی های خودتان را دارید . سخت است که آدم بخواهد یکی را انتخاب کند .

آهی کشیدم و گفتم : حالا واقعا پشیمان هستم که وقتی فهمیدم فروغ و محمد با هم هستند ، محمد را نکشتم .

خندید و گفت : من که گفتم اگر جای تو بودم ، به جای رضا ، محمد را کشته بودم .

سرم را تکان دادم و گفتم : چقدر زود همه چیز عوض می شود .

گفت : اما من هیچ وقت پشیمان نمی شوم ، چون وقتی می دانستم دست آیدا دیگر به مهراد نمی رسد ، پرنده آهنی که مهراد به او هدیه داده بود رو ازش دزدیدم .

گفتم : اگر بخواهی از من چیزی بدزدی چی می دزدی ؟

گفت : من معمولا چیز هایی رو می دزدم که نشود چیز دیگری را جایگزینش کرد .

گفتم : اصلا پشمان نیستم که رضا را کشتم .

گفت : من هم از هیچ کدام از کار هایی که کردم پشیمان نیستم .

لبخند زدم و گفتم : چیز هایی هم هست که آدم نمی تواند خودش را ببخشد . یک چیزی بگویم از من بدت نمی آید ؟

گفت : بگو .

گفتم : قول بده ناراحت نشوی .

گفت : سعی می کنم .

گفتم : آن روز که رضا تولد گرفته بود رو یادت می آید ؟

گفت : خوب ؟!

گفتم : وقتی خواب بودی یواشکی لباتو بوسیدم .

اخم کرد و گفت : اصلا فکر نمی کردم همچین آدمی باشی .

لبانش را باز هم بوسیدم و به تابلوی نقاشی که رضا کشیده بود ، خیره شدم . در نقاشی آدم و حوا زیر درخت سیب با هم می رقصیدند .

      

      

ساده‌گرایی پپسی‌کولایی

 

      

× تعریف : 

       

در ادبیات فارسی اگر به دنبال تعریف استانداردی برای مینیمال باشیم ، هرگز به تعریف کامل و صحیحی نخواهیم رسید . هر کس تعریف خاصی دارد که اگر همه را کنار هم بگذاریم ، در آخر به این می رسیم که : مینیمال یک داستان خیلی خیلی کوتاه است که در نوشته ، به پایان نمی رسد و ذهن مخاطب باید ادامه اش دهد.

خصوصیت اصلی « مینیمال » زیبایی نوشتاری آن است و حرف زیادی است که در نهایت در چند جمله گفته می شود که منتقدان زیادی هم برای خود دارد که به آن «واقع‌گرایی سوپرمارکتی» ، «آدامس بادکنکی شیک» و «ساده‌گرایی پپسی‌کولایی» می گویند و با اینکه خودم به شخصه گاها از منتقدان مینیمال هستم ، مینیمال های تک جمله ای را واقعا دوست دارم.

        

× پانزده مینیمال محمد مزده : 

      

اسطوره  

      

دست راستش لای در پیکان چهل و هفت پدرش مانده و نمی تواند به هیچ کدام از کسانی که آمده اند تا با او عکس بگیرند ، امضا بدهد

    

    

نیلی  

     

ــ انگار من از بچگی عاشق این رنگ بودم ، اسم این رنگ چیه ؟

ــ تو کوری محمد عزیزم

  

      

مرد 

    

دلش می خواست همانجا در تقاطع آزادی و یادگار بنشیند و گریه کند . سکه ای که برای همسر سابقش و ربع سکه ای که برای همسرش خریده بود را از جیبش زده بودند

       

       

زندگی مشترک 

   

مرد یقه اش را گرفت و فریاد کشید : لعنتی ، نمی خواهی از نگاه کردن و ادا در آوردن برای زنم دست بکشی؟

لبخند زد و با آرامش جواب داد : تنها کافی است ده دقیقه ی دیگر تحمل کنی . دو ایستگاه دیگر پیاده می شوم

زن گفت : ما هم همانجا پیاده می شویم

      

       

نویسنده 

       

داستان های کوتاهش را برای فروش گذاشته بود و دعا می کرد هیچ کدام از دخترهایی که در داستان هایش بودند ، برای خرید نیایند

       

       

یک کلاغ ، سه کلاغ 

       

یک بار یک نفر به یک نفر دیگر گفت که یک نفر از یک نفر دیگر خوشش می آید

آخرش معلوم شد تمامشان به جز آخری که وجود خارجی نداشت ، دروغ گو بودند

        

        

لذت 

    

همیشه قبل از س/ ک/ س ، از همسرش می خواست که دندان مصنوعی اش را از دهانش در بیاورد

      

    

فانی 

     

پدر و مادرش هر دو مرده بودند . برای همین از بچه دار شدن می ترسید

      

      

خودتان قضاوت کنید 

       

هر روز صبح از بالکن ، زن همسایه را که در حیاط خانه اش سیگار می کشید را دید می زد .

آخرش از سرطان ریه مرد

       

          

این مینیمال اسم هم ندارد ! 

       

اینقدر با همسرش قهر بود که سه روز بود لب هایش را نبوسیده بود

       

      

آموزش و 

     

تمام مشق هایش را نوشته بود . اما باز هم خوابش نمی برد و می ترسید که خانم معلم فردا هنوز هم پریود باشد

     

    

اتحاد 

       

سه نفر بودند . دو نفرشان کاملا عاشق آن دختر شده بودند و آن یکی زیاد به دختر ها اهمیت نمی داد .

یک نفر از آن دو نفری که عاشق دختر شده بودند ، پولدار بود و دیگری قد بلند و خوش هیکل بود .

یک روز که سه نفری با هم بیرون رفته بودند ، فهمیدند که اگر می خواهند تا آخر عمرشان تنها نمانند هیچ دختری نباید آن سه نفر را با هم ببیند

       

        

حفره 

      

ــ یک نفر را می شناسم که می تواند شما را از اینجا نجات دهد

ــ خودت چی ؟

ــ من از وقتی یادم می آید همینجا بوده ام

         

         

عاشق 

      

دیوانه بود . هر روز همان ساعت درهمان خیابان منتظر می شد بلکه یک بار دیگر بتواند او را از نزدیک ببیند . نمی دانست بیشتر دختر های آدمیزاد از سگ ها می ترسند

    

        

خوشبخت 

      

وقتی در تختت نیستم ، جای دیگری گریه می کنم 

         

      

نوستالژی ۳

 

          

آن روز گم شده بودم که به تو رسیدم . راهت به نظرم آشنا می آمد . احساس می کردم در یک ذوزنقه هستم . انگار باران از زمین به آسمان می بارید . زمان و مکان و همه ی قوانین فیزیک همدست شده بودند که همه چیز را برگردانند . امضا نداده بودم که دوباره عاشقت نشوم . قدم به قدم ، قدم هایت بلند تر می شد و به آزادی ای که در حین فرار داشتی ، غبطه می خوردم . چشمانت من را به یاد گریه هایت می انداخت . نمی دانستم این بار شریک یک خیانت می شوم . صورت رنجور پسری که دنبالمان می آمد دلم را می لرزاند و بعد از هر نگاه به تو و روبرو ، یک نگاه به او و پشت سرمان می انداختم . هیچ وقت در زندگی ام دوست نداشتم بین دو نفر قرار بگیرم . با خودم فکر می کردم اگر من هم جای آن پشت سری باشم ، بالاخره خنجرم را از پشت فرو می کنم . می دانستم که بالاخره سایه اش از پشت می رسد . همه ی اطرافم تصویر شده بود . انگار که او درونم شده باشد ، احساس سنگینی می کردم و کم کم از تصویر تو فاصله می گرفتم و به سایه اش نزدیک تر می شدم . وقتی برگشتم که چشمانش را ببینم ، باز هم پشت سرم و این بار بین ما قرار گرفت و وقتی باز به سمت تو برگشتم این بار باز هم من بین شما دو نفر بودم . بازی عجیبی بود . یا باید او را می دیدم که به تو می رسد و تمام چیز هایی که بین من و تو بود به پایان می رسید و یا باید خودم را از پشت به او می سپردم تا حسابش را با من تسویه کند . بگذار به حساب دیوانگی ام که داستانمان را اینطور تعریف می کنم . مگر همیشه نمی گفتی که هیچ وقت عاقل نمی شوم ؟ اصلا کدام عاقلی جرات می کند که این قصه را همان طور که هست برای غریبه ها بگوید ؟ هر چند عشق ، عشق است اما در حد مرده شور داستان « پنج : درباره ی ... » تنزل می کنیم اگر بگویم عاشق دختری شدم که من را به یک سایه فروخت . سایه ای که نسبتش به من ، نسبت پاییز به رنگ موهایت بود . نسبت باران به گریه هایت و خیابان های خیسی که من را دیوانه به تو می رساند .

انتخاب خودم نبود . اسیر آن روز شده بودم . اسیر مرکز دایره ای که تو و یک غریبه حول آن می چرخیدید . هیچ وقت در زندگی ام آنقدر نچرخیدم که آن روز پیچ خوردم . نفهمیدم سایه کجا من را جا گذاشت . نفهمیدم من راه دادم یا خودش از من جلو زد . فاصله شده بودم و او بعد از رد کردن من راحت به تو رسید . هنوز بدجوری گیج بودم که از پشت چشمانت را گرفت و زود فهمیدی که اوست . با هم که می خندیدید ، احساس پیر بودن می کردم . می دانستم که بالاخره با هم سرتان به سنگ می خورد . هر چه بیشتر می دیدم بیشتر کور می شدم . دعا کردم تصویر تمام شود که به آن خانه رفتید . می ترسیدم از خدا بخواهم انتظار هم تمام کند مبادا چیز بدتری نصیبم شود . لبانت را که می بوسید ، لبانم ترش می شد . دلهره ی عجیبی بود که بدنش سرد باشد . تا حالا فکر کردی آخرین دیدار کسی باشد که بهترین سال های زندگی ات را با خودش می برد ؟ خیلی دلتنگی می آورد . نه جرات ماندن داشتم و نه رفتن را طاقت می آوردم . تمام وجودم می لرزید و بی حس شده بودم . هیچ وقت عاشقی رو اینطور نخواسته بودم . دود سیگارت رو تو صورتم فوت کردی و به چشمام خیره شدی و گفتی : بیا شروع کنیم . گفتم : اینجا نیستم . خندیدی و گفتی : اولین باره که احساس می کنم واقعا هستی.

ماشین ها را می شمردم .  فقط چهار ماشین تا آن عدد افسانه ای که با خودم قرار گذاشته بودم ، مانده بود . در این باران سر بالا نمی دانستم خورشید از کجا پیدایش شده بود . گفتی : از دماغت داره خون میاد محمد . گفتم : فکر کنم به خاطر این عبور های ناگهانی است . باز هم خندیدی . زیادی برایم صریح بود . دلم می خواست ماشین های سفید را نشمارم . سفید می خواست من را دور کند . اگر دو ماشین دیگر از این کوچه رد می شد ، هیچ نجوایی نمی توانست من را نگه دارد .

دستمال آبی ات را به من دادی . گفتم : کاش تو هم مثل من دیوانه می شدی . از تمام رنگ ها متنفر شده بودم . دستمال آبی ات بوی خون گرفت . یک ماشین سفید دیگر جلویم ترمز کرد و راننده اش از ماشین بیرون آمد . زیر لب گفتم : حساب من را به هم می زنی لعنتی . پرسیدی : دنبال چه عددی هستی ؟ گفتم : شانزده رو به یاد داری ؟ راننده گفت : کارگر های شهرداری سر و ته کوچه را بسته اند . گفتم : نمی دانم از کجا این خواب بلند پیدا شد . گفتی : واقعیت دارد . سینه بندت را باز کردی . لبخند بدجنست دیوانه ام می کرد . گفتم : قرار بود فقط شانزده روز با هم باشیم . شروع به شمردن کردی . لب پایینت وسوسه ام می کرد . به هیچ رنگی مربوط نمی شد . هیچ عددی افسانه ای نبود . نمی خواستم سایه ام به جای من در آن ساختمان لعنتی با تو باشد و لب های بی نظیرت را ببوسد . خاطرات وهم انگیزمان را پشت سر گذاشتم و راه افتادم . خورشید از هر کجا که بود به سر کوچه که رسیدم ، سایه ام غمگین یا خوشحال ، ساکت یا دیوانه ، راضی یا ناراضی پشت سرم می آمد . این شهر پر از ماشین های سفید بود . بر روی خواب هایت علامت گذاشتم . پیدا که شدم تو را برای همیشه گم کرده بودم . حالا فقط دیوانگی ام یک جفت چشم کم دارد ...