شعری از شمس لنگرودی

آرام باش عزیز من، آرام باش

 
حکایت دریاست زندگی

گاهی درخشش آفتاب، برق و بوی نمک، ترشح شادمانی

 
گاهی هم فرو می‌رویم، چشم‌های‌مان را می‌بندیم، همه جا تاریکی است،

 
آرام باش عزیز من

 
آرام باش

دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم

و تلالو آفتاب را می‌بینیم

 
زیر بوته‌ای از برف

که این دفعه

 
درست از جایی که تو دوست داری، طالع می‌شود ...