یادم باشد که زیبایی های کوچک را دوست بدارم حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند.
یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند ، نه آن گونه که می خواهم باشند.
یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد.
یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باشد.
دلگیره دلگیرم از او
از او و آینه هایش
آن خودپسندی که دل را خون می کند ادعایش
او سر به بالا و مغرور
غافل از اینکه همیشه مردی علی رغم مردی افتاده بر دست و پایش
هرکسی گمشده ایی دارد و خدا گمشده ایی داشت
هرکسی دو تاست و خدا یکی بود
هرکسی به اندازه ایی که احساسش می کنند، هست
هرکسی را نه بدان گونه که هست، احساس می کنند، به دان گونه
که احساسش می کنند، هست
انسان یک لفظ است که بر زبان آشنا می گذرد و بودن خویش را از زبان
دوست می شنود.
جاده ای بی انتها
بدون هیچ نشانه ای در کنار جاده
آخر این جاده به دره ای عظیم می رسد
در این دره جز خاکستر...هیچ به چشم نمی آید.
سحر
۸۸۰۷۰۲۸
کاش میدانستیم روزگاری که به هم نزدیکیم چه بهایی دارد
کاش می دانستیم که سفر یعنی چه
و چرا مرغ مهاجر وقت پرواز به خود می لرزد...
این متن خیلی با احوال من تو این روزا سازگاره. باز هم سفر و غربت شروع شد. امیدوارم این بار بتونم غم غربت و تنهایی رو تحمل کنم.